#1 Hoe het begint
Anne Hogewind
Toneelschrijver en schrijfdocent
“Ik werk als theaterschrijver, dramaturg en schrijfdocent. Het liefst schrijf ik op de vloer, waar ik meteen mijn teksten uit kan proberen. Ik geloof in de kracht van echte verhalen en werk graag vanuit maatschappelijke thema’s. Ik schrijf zonder ruis, elk woord wordt zorgvuldig gewogen. Mijn stukken zijn vaak tragikomisch en absurdistisch.”
Leg dat maar eens uit.
Het is woensdag 28 februari. Ik ben in de theaterstudio van Stut. Er staan drie spelers van Stut op de vloer. Eén speler drukt zachtjes een knuffelkrokodil tegen haar wang, de tweede vertelt over zijn zoektocht naar een nieuwe grote liefde en de derde leest daar dwars doorheen de definitie van verlangen voor uit een woordenboek. De muziek gaat aan, ze stoppen waar ze mee bezig zijn en lopen rond. Een moment later danst een van de spelers verleidelijk op het nummer I feel love van Donna Summer, ligt een ander te slapen op een berg van kussens en de derde eet langzaam een appel.
Ik lach hardop. Ik denk aan wat ik zou antwoorden, als iemand later naar mijn dag zou vragen. Mijn werk laat zich soms moeilijk uitleggen. En dat is precies wat mij gevraagd is: iets schrijven over de eerste makersdag van Stut.
Eén dag in de maand komt bij Stut een groep theatermakers, vanuit verschillende disciplines, bij elkaar. Ik ben een van die makers. Op die dagen doen we samen onderzoek naar community theater. We wisselen ervaringen uit, er zijn workshops en we gaan de vloer op met spelers van Stut, we proberen nieuwe dingen uit. Vandaag is de eerste makersdag van dit jaar.
Vandaag zoeken we naar nieuwe manieren om persoonlijke verhalen op te halen bij de spelers. Andere manieren, dan een gesprek, een vraag, een interview. Want iets persoonlijks delen is spannend en soms kan een andere vorm dan helpen. Samen koken bijvoorbeeld, jezelf voorstellen aan de hand van een object, een spel spelen. Het levert ook vaak theatraler materiaal op: een beeld, een metafoor of al een idee voor een scène.
En zo zitten mijn medemaker Stella en ik vandaag met onze spelers rond een stapel kranten. We vragen ze woorden en plaatjes uit te knippen die zij associëren met het thema verlangen. Het levert verrassende verhalen op, ook voor de spelers zelf. Want je bent afhankelijk van de woorden die je in de krant vindt.
Eén van de spelers knipt een plaatje uit van een man met een gitaar, omdat hij graag gitaar wil leren spelen. Hij heeft al twintig jaar een gitaar in huis. Een andere speler knipt de woorden ‘jongetje zijn’ uit. Omdat hij terugverlangt naar een tijd die nog zorgeloos was. Een tijd waar zijn moeder nog zijn haren waste. Een tijd waar hij nog andere keuzes had kunnen maken voor zijn leven. Een andere speler knipt een plaatje uit van een prachtige villa. Daar wil hij wel wonen, na jaren dakloos geweest te zijn.
Al die verzamelde beelden en verhalen proberen we uit in een soort spel op de vloer. Dat werkt soms niet (dat hoort bij nieuwe dingen uitproberen), maar het levert ook hele mooie momenten op. Soms ontroerend. Soms grappig. Soms allebei. Zoals iemand die vertelt over de zoektocht naar een nieuwe grote liefde, terwijl iemand anders een krokodil knuffelt. Maar leg dat maar eens uit.
